Ό,τι θα ήθελα να μου είχαν πει στην αρχή του πένθους μου

Το “How to Lose Everything” είναι μια σειρά 5 ταινιών κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους στο CBC Gem, που εξερευνούν προσωπικές ιστορίες απώλειας. Μια από αυτές, το “A Field Guide”. Γραμμένο από την Christa Couture, μία γυναίκα η οποία έχασε το πόδι της, τα παιδιά της και το γάμο της και δίνει “οδηγίες επιβίωσης” για τους αμύητους στο πένθος και είναι συντροφιά για όσους ήδη γνωρίζουν τι σημαίνει θλίψη και απώλεια αγαπημένου.

Με καθήλωσε με τα υπέροχα γραφικά, τα σοφά λόγια, την μουσική, τα συναισθήματα που βγάζει και το ότι φτάνει στην καρδιά του πένθους. Το μοιράζομαι μαζί σας και σας προτρέπω να το δείτε ακόμα και αν δεν καταλαβαίνετε τα λόγια, τα οποία παρακάτω μεταφράζω. Αφεθείτε στην αλήθεια και στον ήχο των συναισθημάτων σας…

Με αγάπη,

Αναστασία

“Άκου τι ξέρω.

Αρχικά, θα ραγίσει η καρδιά σου.

Θα χάσεις σύντροφο, αδερφό, γονιό, παιδί, την υγεία σου, το σπίτι σου, τη δουλειά σου, τη φωνή σου.

Στην αρχή, θα μείνεις στο κρεβάτι.

Το πρώτο και πιο δύσκολο που πρέπει να καταφέρεις είναι να μείνεις ξύπνιος, και μπορεί να πονάς κάθε λεπτό όσες ώρες δεν σε ανακουφίζει ο ύπνος.

Ο πόνος θα σε κυριεύει κάποιες φορές.

Ο πόνος θα σου πιέζει το στήθος τόσο δυνατά που θα δυσκολεύεσαι να κινηθείς.

Ο πόνος θα τραντάζει το σώμα σου με ανεξέλεγκτους λυγμούς.

Ο πόνος θα σε κάνει απαθή προς κάθε συναίσθημα.

Ο πόνος θα θέλει να σπάει πράγματα.

Δεν ενδιαφέρει τον πόνο τι σπάει.

Προσπάθησε να περιμένεις.

Πρέπει να περάσουν οι πρώτες μέρες του σοκ.

Γέμισε αυτές τις μέρες και τις ώρες που είσαι ξύπνιος με κάτι, οτιδήποτε.

Δεν έχει σημασία τι, αφού μάλλον δεν θα το θυμάσαι.

Αν μπορείς, βρες κάτι που δεν κάνει κακό σ' εσένα ή τους άλλους.

Αυτό μπορεί να μην είναι δυνατό.

Προτείνω παρακολούθηση τηλεοπτικών σειρών για ώρες.

Επτά κύκλους μιας σειράς.

Μην ανησυχείς αν δεν κουνηθείς απ' τον καναπέ ή το κρεβάτι.

Περίμενε.

Συγχώρα τον εαυτό σου.

Θυμήσου, η απομόνωση μπορεί να σε προστατέψει όταν το έχεις ανάγκη.

Η διασκέδαση δεν είναι άρνηση της απώλειάς σου.

Κάποια στιγμή, δεν θα πονάει τόσο να μένεις ξύπνιος.

Μπορεί να γίνει σε μήνες, σ' έναν χρόνο, σε δύο χρόνια, αλλά μια μέρα θα είσαι ξύπνιος και δεν θα πειράζει.

Για στιγμές. Και μετά για ώρες.

Δεν μπορώ να σου πω ότι θα γίνει πιο εύκολο, αλλά θα προσαρμοστείς.

Θα συνηθίσεις την απώλεια, και θα βρεις τρόπους να την αποφεύγεις και να είσαι μαζί της.

 Κάποιες μορφές πένθους θα κάνουν τον κύκλο τους.

Άλλες δεν θα σ' αφήσουν ποτέ.

Κάποιες μέρες, όταν το πένθος έρχεται κατά πάνω σου σαν κύμα, πρέπει να μείνεις ακίνητος και να το αφήσεις να περάσει από μέσα σου, και δεν θα έχεις επιλογή παρά να καλωσορίσεις την παρουσία του.

Άλλες μέρες, θα βλέπεις το πένθος να έρχεται και θα μπορείς να πεις "Δεν είναι καλή ώρα".

Και θα σ' ακούσει.

Η θλίψη είναι πεισματάρα φίλη, αλλά και υπομονετική.

Να ξέρεις ότι η θλίψη προέκυψε από τη χαρά, ότι ξέρει και θυμάται την ευτυχία και καταλαβαίνει από πού προέρχονται τα δάκρυα.

Γι' αυτό, η θλίψη είναι ένα δυνατό και σοφό συναίσθημα, και θα είσαι σοφότερος μ' αυτή.

Θα είσαι πιο ευαίσθητος σε νέα σημεία και πιο σκληρός σε άλλα.

Δεν θα είσαι ίδιος με πριν.

Λυπάμαι.

Κι αυτό είναι μια απώλεια.

Δεν θα σου πω πως ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.

Δεν θα σου πω ότι η απώλειά σου είναι για καλό.

Θα χάσεις τα πάντα, και όλα θα είναι αλλιώς!

Θυμήσου…έχεις το δικαίωμα να τιμήσεις.

Να τιμήσεις τη μνήμη του ατόμου, του τόπου, του χρόνου, της δυνατότητας που έχασες.

Να θυμάσαι όσο συχνά χρειάζεσαι αυτό που αγαπάς, αυτό που σου λείπει, αυτό που εξακολουθεί να σου φέρνει χαρά, αυτό που πονάει την καρδιά σου.

Και έχεις και το δικαίωμα να ξεχνάς. Ειλικρινά.  Οι πιο οδυνηρές αναμνήσεις είναι δικές σου, για να τις αφήσεις όταν είσαι έτοιμος.  Δεν ατιμάζεις αυτές τις αναμνήσεις αφήνοντάς τις να φύγουν.  Εμπιστέψου με.

Αν σου αρέσει, βρες ένα μέρος για αυτές τις αναμνήσεις για να τις φυλάξεις.  

Πες τες σε κοντινό σου άτομο και ενημέρωσε το ότι του λες αυτή την ιστορία για να την θυμάται και εσύ να την ξεχάσεις.

Γράψε ένα γράμμα και ρίξε το χωρίς διεύθυνση στο γραμματοκιβώτιο ή στις φλόγες μιας φωτιάς ή κάτω από ένα λόφο χώματος στη βάση ενός δέντρου.

Περπάτησε στο δάσος, σκάψε μια τρύπα και κλάψε ή τραγούδησε ή κλάψε με λυγμούς ή πες την πιο οδυνηρή σου ανάμνηση στην γη!

Ή πες το, σε εμένα!

Πες μου τώρα σε αυτή τη σελίδα και θα το θυμάμαι για σένα. Θα θυμάμαι το όνομα του παιδιού σου.  Θα θυμάμαι το γέλιο της αδερφής σου.  Θα θυμάμαι το μέρος όπου βρισκόταν το σπίτι σου.

Όπως εσύ, θα θυμάσαι εμένα”