Η ζωή αναπτύσσεται γύρω από τη θλίψη του πένθους μας
Τον πρώτο μήνα του πένθους μου, πριν από 4 σχεδόν χρόνια, μέσα στο σοκ το μούδιασμα και την άρνηση της πραγματικότητας που βίωνα, η εξαιρετική ψυχολόγος που έβλεπα στη “Μέριμνα” στις πρώτες μας συνεδρίες,
θυμάμαι να μου κάνει κάποια σκίτσα σε ένα φύλο χαρτί για να μου δείξει πως αλλάζει η θλίψη με τον χρόνο. Και στα σκίτσα αυτά, είδα ζωγραφισμένη τη θλίψη του πένθους να μην αλλάζει καθόλου ποτέ αλλά να μεγαλώνει η ζωή και γύρω από αυτή. Και θυμάμαι την ανακούφιση που αισθάνθηκα και μόνο από το γεγονός ότι δεν καλούμαι να αφήσω την θλίψη μου, χωρίς να κατανοώ απόλυτα το τι ήθελε να μου πει με το σκίτσο της
Το βίντεο που μοιράζομαι μαζί σας, που κατά τη γνώμη μου αποτυπώνει μια από τις πιο θεμελιώδεις έννοιες σχετικά με την απώλεια και το πένθος,
έβαλε λόγια και επεξηγήσεις στο σκίτσο της ψυχολόγου μου που τότε μου ήταν δύσκολο να το κατανοήσω. Το έχω δει αρκετές φορές σε διάφορες φάσεις του πένθους μου και τολμώ να πω ότι αρκετά πρόσφατα το βιώνω και το καταλαβαίνω. Ναι... σίγουρα το πένθος δεν μικραίνει ποτέ (και υπάρχουν φορές που όπως λέει μία φίλη μου που πενθεί, το νιώθουμε μεγαλύτερο από εμάς να μας πλακώνει) αλλά έχουμε τελικά τον τρόπο να το συμπεριλαμβάνουμε στη ζωή μας. Να το κάνουμε μέρος της και να μεγαλώνουμε και αναπτυσσόμαστε γύρω από αυτό, με αυτό να μένει εκεί που ήταν, σταθερό.
Στην πορεία διάβασα ότι το βίντεο αυτό στηρίζεται στο μοντέλο θλίψης
που δημιουργήθηκε από τον Dr Tonkin. Ίσως ακούγεται περίεργη λέξη το «μοντέλο θλίψης» αλλά αυτή η απλή θεωρία έχει αιχμαλωτίσει τις καρδιές πολλών πενθούντων Γιατί στην ουσία του, αμφισβητεί την ιδέα ότι «ο χρόνος θεραπεύει όλες τις πληγές» ή ότι η θλίψη εξαφανίζεται με τον καιρό. Και πράγματι, όσοι έχουμε χάσει πρόσφατα ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, μπορεί να αισθανόμαστε ότι είναι αδύνατο να απομακρυνθούμε ποτέ από τη θλίψη. Για πολλούς πενθούντες, η ιδέα να προχωρήσουμε ή να ξεχάσουμε είναι αυτό που μας προβληματίζει σε μεγάλο βαθμό. Και η θεωρία αυτή υποδηλώνει κάτι που πιστεύω ότι είναι απείρως σημαντικό: ότι είναι εντάξει η θλίψη να είναι πάντα, με ένα λειτουργικό πάντα για εμάς τρόπο, μέρος της ζωής μας! Και αυτό είναι πιστεύω ένα μοναδικό, απλό αλλά αξιοσημείωτο συναίσθημα που αντηχεί σε πολλούς πενθούντες.
Με την πάροδο του χρόνου, η θλίψη του πένθους μας,
θα παραμείνει ίδια ή σχεδόν ίδια, αλλά η ζωή αρχίζει να αναπτύσσεται γύρω από αυτό. Έρχονται νέες εμπειρίες, γνωριμίες με νέους ανθρώπους αρχίζουμε να βρίσκουμε κάποιες στιγμές απόλαυσης, μεγαλώνουμε ηλικιακά, δοκιμάζουμε καινούργια πράγματα, πηγαίνουμε σε νέα μέρη, βιώνουμε νέα συναισθήματα. Και σιγά σιγά ενώ η θλίψη μας έχει παραμείνει ίδια ακριβώς, δεν είναι τόσο κυρίαρχη στη ζωή μας συνολικά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το μοντέλο της θλίψης του Tonkin ονομάζεται ανάπτυξη γύρω από τη θλίψη. Αυτό δεν σημαίνει ότι η θλίψη εξαφανίζεται. Πιθανότατα θα είναι πάντα εκεί, και μπορεί ακόμη και να μεγαλώσει λίγο σε δύσκολες στιγμές και ημερομηνίες ορόσημα όπως τα γενέθλια, οι γιορτές, η επέτειος του θανάτου κ.α. Και παρά το γεγονός ότι η θλίψη δεν φεύγει, αυτό δεν σημαίνει ότι ο άνθρωποι που πενθούμε θα νιώθουμε πάντα τόσο άσχημα όσο τον πρώτο καιρό του πένθους, επειδή η ζωή μας και εμείς θα μεγαλώσουμε γύρω από αυτή.
Αν νιώθετε ότι η θλίψη του πένθους σας δεν συρρικνώνεται,
αλλά απλώς μαθαίνετε να ζείτε με αυτή, αυτή η θεωρία μπορεί να σας ταιριάζει. Ωστόσο, θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι αυτή είναι μόνο μια θεωρία για το πώς μπορεί να λειτουργεί η θλίψη. Υπάρχουν πολλά άλλα μοντέλα θλίψης που μπορεί να αντιπροσωπεύουν με μεγαλύτερη ακρίβεια τον τρόπο με τον οποίο βιώνει κάποιος το πένθος του. Ο καθένας μας είναι μοναδικός στον τρόπο που αντιδρά στο θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου και κανένα από αυτά τα μοντέλα δεν αντιπροσωπεύει τον «σωστό» τρόπο για να θρηνήσουμε γιατί στην πραγματικότητα πιστεύω ότι δεν υπάρχει σωστός τρόπος.
Το βίντεο αυτό όμως προσωπικά, μου θυμίζει ότι μπορεί να μην το θέλουμε,
αλλά η ζωή μας δίνει ελάχιστες επιλογές και το να συνεχίσουμε να ζούμε είναι η βασική επιλογή που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Και η θλίψη μας μπορεί να είναι πάντα εκεί, με τη ζωή να συνεχίζεται και να επεκτείνεται γύρω από αυτή.
Σκέφτομαι τα λόγια της μοναδικής Elisabeth Kubler Ross, (της ψυχιάτρου που άλλαξε παγκοσμίως τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον θάνατο και το πένθος) και του D. Kessler που μας λένε ότι:
«H πραγματικότητα είναι ότι θα θρηνούμε για πάντα και δεν θα "ξεπεράσουμε" την απώλεια του αγαπημένου μας προσώπου αλλά θα μάθουμε να ζούμε με αυτό, ξαναχτίζοντας τον εαυτό μας γύρω από την απώλεια που έχουμε υποστεί. Θα είμαστε ξανά πλήρης αλλά ποτέ δεν θα είμαστε οι ίδιοι και ούτε θα έπρεπε να είμαστε ο ίδιοι, ούτε θα το θέλαμε να είμαστε»
Με αγάπη,
Αναστασία