Στο κατώφλι της νέας χρονιάς, πενθώντας

Η νέα χρονιά με βρήκε μαζί με λίγους αγαπημένους ανθρώπους που τους επέλεξα για αυτή την δύσκολη συμβολικά ημέρα, γιατί με νιώθουν χωρίς να χρειαστεί να πω εγώ κάτι και γιατί μαζί τους δεν χρειάζεται να φοράω μάσκα χαράς. Μπορώ να είμαι αυθεντική και ήρεμη.

Η νέα χρονιά με βρήκε στην ταράτσα να κοιτάω τα βεγγαλικά και να ονειρεύομαι με έναν μαγικό τρόπο να τα βλέπει και ο Χριστόφορος από την άλλη πλευρά του ουρανού.

Και ανάμεσα στις σκέψεις όλων για το τι θα ήθελαν να αλλάξουν την νέα χρονιά, εγώ συνειδητοποιούσα για ακόμα μία φορά, ότι το μοναδικό πράγμα για το οποίο θα έδινα και τη ζωή μου για να αλλάξει, δεν μπορεί να αλλάξει, δεν μπορεί να γυρίσει πίσω….

Πέρασα γαλήνια, με αγάπη, με γέλιο, με δάκρυα, με αγκαλιές, με όμορφα δώρα και κυρίως κατανόηση. Αλλά την πρώτη ημέρα της νέας χρονιάς αισθάνομαι κάθε φορά διχασμένη. Παλιά, την λέξη "νέο" την αισθανόμουν συνώνυμη της υπόσχεσης ή των δυνατοτήτων. Αλλά στο πένθος, ένα νέο έτος μπορεί να σημαίνει ότι περνάει άλλος ένας χρόνος χωρίς το αγαπημένο μας πρόσωπο. Ή ίσως μας βάζει στο κατώφλι μιας χρονιάς με “πρώτες φορές” χωρίς αυτό

To παρακάτω κείμενο της Pat Schwiebert το διάβασα λίγες μέρες πριν, στην ιστοσελίδα “griefwatch” και αισθάνομαι ότι αντανακλά τις σκέψεις μου:

"…Όταν πενθούμε, η τάση μας είναι να στεκόμαστε στο κατώφλι ενός νέου έτους κοιτάζοντας πίσω παρά μπροστά. Φοβόμαστε ότι το να περάσουμε αυτή την πόρτα σε ένα νέο έτος, σημαίνει ότι αφήνουμε πίσω το αγαπημένο μας πρόσωπο που έχει χαθεί. Το να προχωρήσουμε μπροστά μοιάζει με πράξη προδοσίας ή εγκατάλειψης αυτού που αγαπάμε. Μπορεί επίσης να υπάρχει ο φόβος της λήθης, ή ίσως ο φόβος της αποδέσμευσης. Βιώνουμε μια αντίφαση: θέλουμε να νιώσουμε καλύτερα, αλλά με ποιο κόστος;

Να θυμάστε, η 1η Ιανουαρίου είναι απλώς μια ακόμη μέρα. Δεν έχει κανένα νόημα ή δύναμη εκτός από το νόημα που εμείς επιλέγουμε να της δώσουμε. Αναγνωρίζοντας τις ιδιαίτερες ανάγκες μας ως πενθούντες, μπορούμε να επιλέξουμε να πάρουμε πιο ήπιες αποφάσεις για το νέο έτος - αποφάσεις που μπορεί να αποτελούν πρόκληση, αλλά δεν είναι μη ρεαλιστικές. Γιατί να μην διαμορφώσουμε τις αποφάσεις μας για το νέο έτος με όρους ελπίδας για μια πιο ήπια συναισθηματικά χρονιά- για την απόκτηση ελέγχου των συναισθημάτων μας, για καλύτερη κατανόηση της διαδικασίας του πένθους μας και του τι μπορούμε να μάθουμε για τον εαυτό μας καθώς την διανύουμε; Γιατί να μην αποφασίσουμε να εισέλθουμε σε ένα μέλλον που μπορεί να είναι καλό, έστω κι αν δεν έχει όλα όσα θα επιθυμούσαμε, και να προσφέρει την ελπίδα ότι θα είμαστε σε ειρήνη με τη θλίψη μας και θα απολαμβάνουμε τη ζωή έστω κι αν θρηνούμε;"

Κρατάω στην καρδιά μου την λέξη ελπίδα και εύχομαι σε όλους μας η νέα χρονιά να έχει πολλά από αυτά που η πονεμένη μας καρδιά λαχταρά και έχει ανάγκη, με αυτοφροντίδα, ψυχική ανθεκτικότητα και όσο μπορούμε στρέφοντας την ματιά μας και στο θαύμα της ζωής.

Με αγάπη,

Αναστασία

Υ.Γ. Το παρακάτω quote πιστεύω επίσης ότι αντιπροσωπεύει τα συναισθήματα κάποιου που πενθεί στην αρχή της νέα χρονιάς…και τα δικά μου φυσικά