Πάσχα και Πένθος: μια αναπόφευκτη σύνδεση θλίψης και ελπίδας

Δύσκολες αυτές οι ημέρες……

οι μυρωδιές πασχαλιάς (που τόσο αγαπούσε ο Χριστόφορος μου)  έρχονται να μας ταξιδέψουν πίσω, εκεί που θα θέλαμε να είμαστε ξανά μαζί.

Σας σκέφτομαι όλες και όλους πολύ αυτές τις μέρες. Μέρες, που (είτε συνδεόμαστε με την γιορτή αυτή είτε όχι) πιστεύω ότι είναι πολύ πιο δύσκολες από τις υπόλοιπες

Είμαστε στην ιερή περίοδο του Πάσχα καθώς η άνοιξη ξεπροβάλλει με χρώματα και μυρωδιές αναγέννησης. Κι όμως για εμάς που πενθούμε, κάθε άνθηση μπορεί να μοιάζει με υπενθύμιση της απώλειας:

Η άδεια καρέκλα στο τραπέζι μας, ταυτόχρονα θρήνος και προσδοκία, μοιάζει να κρατάει μια σιωπή που ηχεί πιο δυνατά από τις καμπάνες της Ανάστασης.

Οι αναμνήσεις από τα προηγούμενα Πάσχα που ζήσαμε μαζί να είναι οδυνηρές. Οι λαμπάδες που δεν θα ανάψουν, τα αυγά που δεν θα τσουγκρίσουμε, τα παιχνίδια, τα παπούτσια που δεν θα δώσουν χαρά, τα κανονίσματα με τους νονούς που δεν θα υπάρξουν.

Οι συζητήσεις για την άνοιξη, την αναγέννηση, την νέα ζωή που μας δυσκολεύουν και με αυτή τη μάσκα της χαράς που χρειάζεται συνήθως να φορέσουμε γνωρίζοντας πόσο λυπημένο είναι το χαμόγελο μας αυτό

Είναι η εβδομάδα, που μας τριγυρίζουν οι μυρωδιές της άνοιξης που μυρίζουν χαρά αλλά δεν μπορούμε ίσως να την ζήσουμε στο βάθος της. Που νιώθουμε ότι  ξαναζούμε τα πάθη του Χριστού πάνω στην δική μας ψυχή μέρα μέρα.

Και η Ανάσταση τόσο κοντά μας, με εμάς να προσευχόμαστε με δύναμη για αυτή που ξέρουμε ότι δεν θα έρθει αλλά ελπίζουμε για αυτή βαθιά μέσα μας.

Η θλίψη που υπάρχει στην ατμόσφαιρα, μπορεί να βαραίνει και να κάνει ασήκωτη την καρδιά μας.

Νιώθουμε να ταυτιζόμαστε με την Παναγία και γινόμαστε ένα και με τον δικό της πόνο. Το «Ω γλυκύ μου έαρ» γίνεται δικό μας μοιρολόι που γνωρίζουμε ότι όταν τελειώσει αυτή η Μεγάλη εβδομάδα, για εμάς συνεχίζεται.

Είναι όλα αυτά που μπορεί να πυροδοτήσουν τον πόνο μας και να κάνουν την αίσθηση απουσίας των αγαπημένων μας ακόμα πιο βαθιά.

Ας ζήσουμε τις ημέρες αυτές όσο πιο αυθεντικά μπορούμε σύμφωνα με αυτό που αισθανόμαστε και όχι με αυτό που μας επιβάλλεται να αισθανόμαστε.

Όλοι/ες μας θρηνούμε διαφορετικά. Ας εμπιστευτούμε το πώς αισθανόμαστε, για να ξέρουμε πώς θέλουμε να γιορτάσουμε- ή και να μην γιορτάσουμε.  Ας υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας ότι όλα τα συναισθήματα έχουν θέση.

Δεν υπάρχει «πρέπει» στο πένθος ούτε «πρέπει» στη χαρά μας. Είμαστε ελεύθεροι/ες να νιώσουμε  ό,τι αναζητά η καρδιά μας και κυρίως ας θυμόμαστε ότι έχουμε το δικαίωμα της επιλογής.

Μας προτρέπω με αγάπη:

Να φροντίσουμε το σώμα μας (να τρώμε, να πίνουμε νερό, να ξεκουραζόμαστε)

Να μην πιέζουμε τον εαυτό μας και να προσπαθήσουμε να αναγνωρίζουμε τα όριά μας

Να μας επιτρέπουμε τα δάκρυα

Να έχουμε ένα σχέδιο αποσυμπίεσης αν αισθανθούμε πραγματικά δύσκολα (μία βόλτα, λίγη φυσική άσκηση, λίγα λεπτά διαλογισμού ή απλά βαθιές αναπνοές, το ημερολόγιό μας, μουσική, λίγο χώρο, ή ό,τι άλλο μας βοηθάει )

Να βρούμε τρόπους, ίσως κάποιες τελετουργίες, για να ενσωματώσουμε τους αγαπημένους σας στις άγιες αυτές μέρες για να νιώσουμε πιο κοντά τους (μπορούμε να ετοιμάσουμε το φαγητό που έφερνε χαμόγελο στον/στην αγαπημένο/η μας,  να κάνουμε το έθιμο που αγαπούσε, να φυτέψουμε ένα λουλούδι στην μνήμη τους, να μοιραστούμε κάποιες ιστορίες μαζί τους, να ανάψουμε ένα κεράκι… )

Nα εκφράσουμε τα συναισθήματα, τις ανησυχίες, την θλίψη μας σε αυτούς τους λίγους που μπορούν να ακούνε

Nα μας επιτρέψουμε στιγμές χαράς αν τις νιώσουμε

Nα αναγνωρίσουμε την ταυτόχρονη παρουσία της αγάπης και της θλίψης μας

και αν το χρειαζόμαστε, να μην διστάσουμε να ζητήσουμε βοήθεια

Και εσείς που είστε κοντά μας…

αγκαλιάστε μας, αγαπήστε μας, φροντίστε μας λίγο πιο πολύ, μιλήστε μας για τους αγαπημένους μας, καταλάβετέ μας αν έχουμε λιγότερη ενέργεια τις ημέρες αυτές ή αν ακυρώσουμε κάποιο κανόνισμα τελευταία στιγμή και το κυριότερο ρωτήστε μας «πως πραγματικά είσαι» και ακούστε μας με αποδοχή.

Προσωπικά, με γαληνεύει η σκέψη ότι οι πενθούντες είμαστε η ζωντανή απόδειξη ότι η αγάπη θριαμβεύει επί του θανάτου, ακόμη και σε αυτή την πλευρά του ουρανού

Σκέφτομαι ότι Ανάσταση για τους θνητούς είναι η μετουσίωση. Για εμάς, ίσως είναι η μετουσίωση του πόνου μας. Σε αυτή προσωπικά ελπίζω.

Κάθε χρόνο, η Ανδριάνα η αδερφούλα του Χριστόφορου με ρωτάει: «μαμά αφού ο Χριστούλης αναστήθηκε γιατί δεν μπορεί και ο Χριστόφορος μας;»

«Ανασταίνεται κάθε μέρα από την αρχή, στην καρδιά μας αγάπη μου» της απαντώ και ας μην με καταλαβαίνει ακόμα…

Ας οδεύσουμε προς την Ανάσταση ήσυχα, γαλήνια, βαθιά ανθρώπινα και το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου που ανοίγουν οι ουρανοί, ας αφήσουμε το φως να ακουμπήσει τα κομμάτια της καρδιάς μας, αναγνωρίζοντας πως κάθε συναίσθημα, κάθε σιωπή και κάθε χαμόγελο είναι μια νίκη ζωής.

Καλή Ανάσταση

Με αγάπη,

Αναστασία