Η Γιορτή του Πατέρα στις Σκιές του Πένθους

Ξημερώνει  η γιορτή του Πατέρα.
Για κάποιους/ες είναι μια μέρα γεμάτη χαμόγελα, κάρτες, αγκαλιές και αναρτήσεις ευγνωμοσύνης. Για κάποιους  άλλους όμως – για αυτούς/ες που ο πατέρα τους δεν ζει πια – η μέρα αυτή έχει άλλο χρώμα. Πιο ήσυχο. Πιο βαρύ. Πιο δικό τους.
Είναι σαν να κινείται ο κόσμος με έναν ενθουσιασμό που δεν τους χωράει – και στέκονται λίγο πιο πίσω, σιωπηλοί, με την απώλεια να στέκεται δίπλα τους σαν μια αόρατη συνοδεία.

Δεν είναι εύκολες αυτές οι μέρες. Όσο κι αν έχει περάσει ο καιρός, όσο κι αν ίσως έχουμε βρει τρόπους να ζούμε ξανά, το πένθος – ακόμα κι αν έχει μαλακώσει με τον χρόνο – αυτές τις στιγμές επιστρέφει. Όχι σαν πισωγύρισμα. Αλλά σαν υπενθύμιση ότι η αγάπη δεν τελείωσε. Ότι ο δεσμός υπάρχει ακόμα, απλώς άλλαξε μορφή.

Στην ψυχολογία του πένθους αναγνωρίζεται ως “αντίδραση επετείου” (anniversary reaction). Μια μέρα, ένα τραγούδι, μια ημερομηνία, μπορούν να ξυπνήσουν ξανά το συναίσθημα της απώλειας. Χωρίς προειδοποίηση, χωρίς "λόγο". Και δεν είναι αδυναμία. Είναι μνήμη. Είναι συνέχεια. Είναι η αγάπη που δεν έχει πού να πάει – κι έτσι μένει μαζί μας, βρίσκοντας μικρές χαραμάδες για να φανερωθεί.

Για κάποιους/ες, το πένθος τους την ημέρα αυτή,  συνοδεύεται από ανάμεικτα συναισθήματα. Ίσως γιατί η σχέση με τον πατέρα τους δεν ήταν εύκολη. Ίσως γιατί υπήρχε απόσταση, σιωπή ή ακόμα και πόνος. Είναι μια άλλη, πολύπλοκη μορφή απώλειας: πένθος για αυτό που δεν υπήρξε όπως το ήθελες, για μια σχέση που ίσως ποτέ δεν βρήκε τον δρόμο της.
Μπορεί να πονάει το κενό, αλλά και το ανείπωτο. Μπορεί να πενθείς κάτι που δεν πρόλαβες να ζήσεις, να συμφιλιωθείς, να διορθώσεις. Ο πόνος σου είναι υπαρκτός. Και είναι κι αυτός μια μορφή αγάπης – ακόμα κι αν είναι πληγωμένη.

Αν σήμερα, στην γιορτή του πατέρα, νιώσεις ένα βάρος στην καρδιά, έναν κόμπο στον λαιμό ή θλίψη που σε βρίσκει ξαφνικά… είναι εντάξει.
Αν δεν θέλεις να γιορτάσεις, να κοιτάξεις παλιές φωτογραφίες, να πεις “χρόνια πολλά”… είναι απολύτως εντάξει.
Μπορείς απλώς να αναπνεύσεις. Να μείνεις με ό,τι έρχεται.

Μπορείς όμως – αν το χρειάζεσαι – να δημιουργήσεις έναν δικό σου τρόπο να τιμήσεις τη μέρα:

–Άναψε ένα κερί.
–Γράψε/μοιράσου μια ανάμνηση

– Άκου το τραγούδι που του άρεσε

– Μαγείρεψε το αγαπημένο του φαγητό
– Γράψε του ένα γράμμα που δε θα διαβαστεί, αλλά που ίσως σε ελευθερώσει.

Μπορείς ακόμα να πεις το όνομά του φωναχτά. Ή να τον σκεφτείς σιωπηλά.
Ή απλώς να του αφήσεις λίγο χώρο στη μέρα σου. Μια παρουσία μέσα στην απουσία.

Δεν υπάρχουν «σωστοί» ή «λάθος» τρόποι να πενθείς.
Υπάρχει μόνο η δική σου αλήθεια.
Και αυτή είναι αρκετή. Πάντα ήταν.

Δεν είσαι μόνος/η.
Υπάρχουν πολλοί/ες που στην σημερινή γιορτή θα νιώσουν αυτό το κενό.
Ο καθένας/η καθεμία με τον δικό του/της τρόπο. Ο καθένας/η καθεμία με τη δική του/της σιωπή.

Και κάπου, βαθιά μέσα μας, συνεχίζουμε να κουβαλάμε τον πατέρα μας.
Στις λέξεις μας, στις κινήσεις μας, σε μικρές καθημερινές στιγμές.
Μερικές φορές το καταλαβαίνουμε. Άλλες όχι. Αλλά είναι εκεί.

Υπάρχει όμως σήμερα και μια άλλη, λιγότερο ορατή πλευρά αυτής της μέρας:
Εκείνη των μπαμπάδων που πενθούν τα παιδιά τους.
Που, δεν θα ακούσουν «χρόνια πολλά».
Που νιώθουν την απουσία των παιδιών τους μέσα στην καρδιά τους.
Το πένθος τους μπορεί να μην εκδηλώνεται με δάκρυα ή δημόσιες εκδηλώσεις, αλλά με ένα βαθύ, σιωπηλό κενό. Κι αυτή η αγάπη, που πονάει μέσα στην απομόνωση, είναι εξίσου πραγματική και τόσο σημαντική.

Αν  την ημέρα αυτή νιώθεις τη μοναξιά ή τον πόνο της απουσίας του παιδιού σου, να θυμάσαι ότι αυτή η μέρα δεν απαιτεί από εσένα να είσαι δυνατός ή τέλειος.
Είναι εντάξει να νιώσεις θλίψη, απογοήτευση ή ακόμα και θυμό.
Μπορείς να βρεις τρόπο να φροντίσεις τον εαυτό σου:
– Μίλησε σε κάποιον που εμπιστεύεσαι, ακόμα κι αν είναι απλώς για να μοιραστείς το βάρος σου
– Γράψε όσα νιώθεις σε ένα χαρτί, ελεύθερα
– Άσε τη μέρα να κυλήσει με όποιον τρόπο σου φαίνεται πιο ήπιος και ασφαλής — ακόμα και αν αυτό σημαίνει να κάνεις λίγα ή τίποτα.
Η αγάπη σου παραμένει ζωντανή, ακόμα κι όταν δεν ακούγεται.

Σας στέλνω μια αγκαλιά γεμάτη κατανόηση και φροντίδα.
Για όσα έχετε νιώσει. Για όσα νιώθετε ακόμα.
Για τον πατέρα σας – που συνεχίζετε να κουβαλάτε, με τον δικό σας τρόπο.

Για το παιδί σας – που κρατάτε στην καρδιά σας, με όλη την αγάπη που ποτέ δεν σβήνει

Με αγάπη,

Αναστασία